A MIÑA ABOA NON TIÑA LAVADORA...

Pois íso, a miña aboa nunca tivo lavadora, toda a vida lavou nun regato semellante a ese, ou nun lavadoiro preto da casa, e nada máis, descoñecían que un tal westinhouse ideaba rachar co pasado propoñendo entre outros inventores un novo toque á modernidade.

Pero a miña aboa xa non tiña cura, ía morrer de vella iso si con moitos anos cravados nas enrugas, pero sin lavadora. Que pensaría ela dese trebello? Quen a vería abríndolle a porta cando comezara a centrifugar, pensando que sairía cara a horta naquel ímpetu. Eu lembro unha lavadora que tiven e me ría pensando na aboa abríndolle a porta da cociña coma mín, porque que saibades que aquela se movía, e non andaba con andrómenas ou apartabas de diante ou te levaba canda ela, movíase como Charló.

Ese regato é o río de Monelos, nalgúns sitios facía falla unha ponte (que por certo non lle deixaron construir ao alcalde de Oza), disque incluso miña hirmá houbo de morrer afogada un día nel, agora cando paseo polo barrio e vou pola rúa rio de Monelos non acabo de crer que soterraran o río que pasaba por alí e o converteran nun sumidoiro, outra vergoña máis nas nosas costas, pero o río aínda está vivo e de cando en vez mándanos literalmente á merda mandando un cheiriño pra riba, é o seu xeito de darnos as grazas con retranca pola barbaridade que deixamos que lle fixeran.

E que diría a miña aboa de todo isto? pois de seguro que nos abriría de novo a porta como á miña lavadora e facendo o Charló nos mandaría á merda igualiño que o río de Monelos...

En canto aos pavos e pavas de arriba, a miña aboa nunca comeu pavo sempre foi máis de pita.